توضیحات
فلسفه مشاء با گزیده جامعی از متون
فلسفه مشّاء یکی از مشربهای مهم فلسفی است که در عالم اسلام معمولاً با اندیشههای ابن سینا، شناخته شده است.
تقسیم فلسفه به مشائی و اشراقی در عین اینکه یکی از تقسیمات فلسفه اسلامی است، حداقل از نظر تاریخ فلسفۀ اسلامی سابقۀ دیرینهتری نیز دارد. در حقیقت پیروان ارسطو عموماً مشائی و پیروان افلاطون اشراقی نامیده میشوند. در وجه تسمیه مشاء، اقوال مختلفی گفته شده است. برخی علت این نامگذاری را عادت ویژۀ ارسطو در تدریس ذکر کردهاند. گفته میشود ارسطو به هنگام تدریس فلسفه قدم میزد و در حال راه رفتن به افاده میپرداخت.
به همین دلیل نام فلسفۀ ارسطو مشائی شد. برخی نیز وجه آن را این دانستهاند که چون عقل و اندیشۀ این فلاسفه پیوسته در مشی و حرکت بودهۀ فلسفه آنان به فلسفه مشاء مشهور شده است؛ چرا که حقیقت فکر همان حرکت به سوی مقدمات و از مقدمات به سوی نتایج است. در میان فلاسفۀ اسلامی، کندی، فارابی، ابنسینا، خواجه نصیر طوسی و ابن رشد اندلسی، از بزرگان فلسفۀ مشائی شمرده میشوند. در جهان اسلام فلسفه مشاء با نام ابنسینا شناخته و آموزش داده میشود.
اثر حاضر در دو بخش به معرفی این فلسفه، میپردازد:
در بخش اول از مسائل اساسی آن همچون: نفس، وجود و علتهای آن، آفرینش، تجرد و تعقل، معاد، نبوت، پرستش، خانواده و فلسفۀ سیاسی، سخن میرود. در بخش دوم، برای عنوانهای فوق، گزیده جامعی از متون فلسفی ابنسینا را آورده است.