توضیحات
استغفار (آیت الله حسنعلی نجابت شیرازی)
در قسمتی از بیانات نویسند میخوانیم:
یکی از چیزهایی که موجب تزکیهٔ شخص میشود و شخص لازم است در این باب جهاد کند توبه به درگاه خداوند علیّ اعلی است. خداوند بینیاز از هرکس، خداوندی که هرگز خزینهاش خالی نمیشود. در قرآن شریف فرموده: إنَّ اللّٰهَ یُحِبُّ التَّوّابینَ و یُحِبُّ المُتَطَهِّرینَ؛ یعنی خدایی که همه قسم نعمت به ید قدرتش هست و دارد و ظاهر فرموده و موجب استراحت است … اگر کسی توبه کرد، راستی راستی عازم شد بر ترکِ آن غلط سابق، خداوند دوستش میدارد، یعنی تمام اوصاف رذیلهاش را تبدیل به حسنه میکند. از خصایص محبّت حضرت احدیّت جلّتعظمته تبدیل بدی به خوبی است.
خدای اجلّعالی هر نادانی به او مراجعه کرد جواب میدهد، هر فاسقی به خدا رجوع کرد خدا قبولش میکند. به حق لا اله الا الله در جمیع جهات بالأخص درِ قبول کردن بسته نیست، یعنی صد بار اگر توبه شکستی بازآی، چون قابل است، چون سعهاش غیر متناهی است. در طرفة العین تمام بشر را میتواند ببرد به اعلی علیّین.
قابلیّت اینقدر قوی است که غلطکاری که مراجعه میکند، قبول میکند و او را دوست میدارد. این حرف عادی نیست، این قرآن مجید است. در اثر سعهٔ قبول، پروردگار عالَم دست رد به سینهٔ هیچکس نمیزند. از یزید خبیث بدتر نیست. والله قسم حضرت سجّاد فرمودند اگر رجوع کنی به خدا میپذیرد تو را. نه اینکه حضرت سجّاد خواستند به او رو بدهند، ابداً؛ صِرف حقّ گفتن بود، یعنی واقعاً اگر یزید سَقَط شدهٔ شارب الخمر خبیث کافر زندیق مشرک ملحد رجوع میکرد به خدا، با آنکه تمام اولیای خدا را رنجانده بود از دست خودش تا آخر، معذلک خدا از او میپذیرفت.