توضیحات
آسمان و ستارگان در قرآن
تحقیق درباره کیهان شناسی اسلامی به خصوص شناخت آسمان و ستارگان با استناد به آیات قرآن کریم است.
واژه آسمان ۳۲۰ بار در قرآن به کار رفته و هر بار نکته یا نکاتی را خاطر نشان ساخته و در موارد مهمتر با سوگند بر محتوای آن تاکید ورزیده است.
خداوند، خود را پدید آورنده آسمانها و زمین خوانده است. آسمان و زمین به هم پیوسته بوده و خداوند آنها را از هم جدا کرده است. مراحل تکامل زمین و اجرام فلکی در شش روز بوده است.
نویسنده در این اثر، پیرامون دو محور کلی در دو بخش سخن گفته است:
در بخش اول سخن از آسمان ظاهر، ابر، نزولات جوی همچون برف و باران و رعد و برق، صاعقه، اجرام فلکی، کهکشانها، سیارات، ثوابت و قوانین مکانیک فضایی و در بخش دوم پیرامون آسمانهای ملکوت، کتب آسمانی، ملکوتیان، مقام و منزلت پیامبران و دستاوردهای وحیانی است.
از دیدگاه نویسنده، قرآن کریم ژرف اندیشی در آسمانهای ظاهر را در کنار آسمانهای ملکوت خواهان است، چرا که ملک و ملکوت از هم جداناشدنی پیوسته به هم و ظاهر و باطن یک حقیقتاند، یعنی دو جلوه از یک واقعیت و دو روی یک سکه و دو لایه یک واقعیتاند و اساس کتب آسمانی و امور وحیانی و پیامبران آشنا شدن با ملکوت عالم است.
قرآن برای کسانی که آیات را تکذیب میکنند و از سر فرود آوردن در برابر حقایق ملکوتی سرپیچی مینمایند درهای ملکوتی آسمانها را نگشوده و نمیگشاید، گرچه همه کهکشانها را زیر پای خود رام و مسخر سازند.
