توضیحات
عرفان و ادب در عصر صفوی
دوران صفوی از مهمترین و تاثیرگذارترین دورهها در شکلگیری فرهنگ اسلامی و ایرانی است. عرفان و ادب نیز از مهمترین و ریشهدارترین عناصری است که محتوای زبان و معارف فارسی را تشکیل می دهد.
در این کتاب کوشش شده پیشزمینههای شکلگیری مباحث عرفانی و حکمی دوران صفوی بررسی شود و در خلال آن به معرفی آثار حکمی و عرفانی و ادبی عارفان و شاعران این دوره پرداخته شده است.
دودمان صفوی از سال ۹۰۷ قمری در ایران فرمانروایی کردهاند. پادشاهان این سلسله دوازده تن بودند که فرمانروایی آنها تا سال ۱۱۶۳ قمری ادامه یافت.
در این دوران، گسترش فرهنگ ادبی پدید آمده است. در شعر و ادب این دوران، عشق، عرفان، اخلاق و مذهب تشیع به هم آمیخت و سبک هندی در سرایش اشعار در این دوران رواج یافت. واعظ قزوینی، وحشی بافقی، سید قطبالدین محمد نیریزی، طالب آملی و … از شعرا و عارفان نامی آن دوره هستند.
